این روز‌ها در اطرافیان خود زوج‌های زیادی می‌بینیم که به تک فرزندی یا دو فرزندی روی آورده‌اند. زوج‌هایی که اغلب اختلاف سنی آن‌ها با فرزند خود به سه دهه و حتی چهار دهه می‌رسد، با وجود مهیا کردن تمامی امکانات برای فرزند خود، اما آن طور که باید فرزندی فعال و شاد ندارند، فرزندی که با خو گرفتن به بازی‌های رایانه‌ای و تنهایی، داشتن یک همبازی، خواهر و برادر برای او آرزوست.

روانشناس و مشاور خانواده گفت: طبق نظر برخی روان‌شناسان عموما تک فرزند‌ها مهارت‌های کمتری فرا می‌گیرند یا دیرتر به برخی مهارت‌ها می‌رسند چراکه احساس نیاز به خیلی توانایی‌ها پیدا نمی‌کنند یا مثلا در سنین رشد مثل چهار سالگی که بچه باید بتواند مسواک بزند، لباس عوض کند یا دوچرخه سواری کند، این مهارت‌ها را دیرتر فرا می‌گیرد. در خانواده‌های چند فرزند، فرزندان این مهارت‌ها را از هم یاد می‌گیرند و عموما یادگیری فرزند دوم سریع‌تر از فرزند اول رخ می‌دهد بنابراین در خانواده‌های چند فرزند، فرزندان از دیگران یاد می‌گیرند.